Βρισκόμαστε κάπου στη Φιλαδέλφεια. Ένας καθηγητής κολεγίου εκμυστηρεύεται σε κάποιον συνάδελφό του το καλά κρυμμένο για χρόνια μυστικό του: έχει στην κατοχή του έναν αυθεντικό αλλά άγνωστο πίνακα του Βερμέερ. Η αλήθεια που βρίσκεται πίσω από την απόκτησή του τον έχει οδηγήσει στα όρια της τρέλας, ενώ ένα συναίσθημα μεταξύ ενοχής, περηφάνιας και ντροπής τον κατατρώγει. "Κοίτα. Κοίτα το μάτι της. Σαν μαργαριτάρι. Τα μαργαριτάρια ήταν από τα αγαπημένα αντικείμενα του Βερμέερ. Κοίτα την επιθυμία στην έκφρασή της. Κι αυτό το φως του Ντελφτ που χύνεται στο πρόσωπό της από το παράθυρο"... "Καταπληκτικό", είπα. "Αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι είναι φτιαγμένο να θυμίζει Βερμέερ. Καταπληκτική απο-μίμηση"... "Είναι γνήσιος Βερμέερ"... Έτσι αρχίζει αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα, που, σαν ένα πολύτιμο κινέζικο κουτί, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, μας οδηγεί μπροστά στο πεπρωμένο ενός μεγάλου έργου τέχνης και των ανθρώπων, απλών και ισχυρών, ευγενών και επηρμένων, εραστών της τέχνης και της δύναμής της, οι οποίοι το είχαν στην κατοχή τους στο πέρασμα των αιώνων. Η διαδρομή ξεκινάει από το Άμστερνταμ, στα χρόνια του \'40, από τις δραματικές περιπέτειες της εβραϊκής οικογένειας που κατείχε Το κορίτσι με τον υάκινθο. Συνεχίζει με το ευτυχισμένο ζευγάρι των Ολλανδών, στα χέρια των οποίων βρισκόταν ο πίνακας πριν από χρόνια, ο χωρισμός των οποίων συμπίπτει με την παραδοχή του ενός εκ των συζύγων ότι η κοπέλα στον πίνακα του θύμιζε έναν παλιό του έρωτα. Και πηγαίνοντας ακόμη πιο πίσω στο χρόνο φτάνουμε στην καθημερινότητα μιας ολλανδικής οικογένειας, στη διάρκεια της μεγάλης πλημμύρας του 1717. Ώσπου, στο τέλος, συναντάμε τον ίδιο τον Βερμέερ που, πνιγμένος από τα χρέη, αποφασίζει, σε μια στιγμή χαλάρωσης και χαράς, να ζωγραφίσει την κόρη του. Πιστή στο πνεύμα του μεγάλου Ολλανδού ζωγράφου, η Σούζαν Βρίλαντ συλλαμβάνει και αναδεικνύει, μέσα από την τέχνη και τη μαγική δύναμη της ομορφιάς που αυτή περικλείει, τις επιθυμίες, τα όνειρα, την ύπαρξη κοινών ανθρώπων.